Monnhauser, leuk dat je reageert.

Sommige dichtvormen kun je aan iemand uitleggen. Bijv. dat een sonnet 14 regels telt, en wat een Limerick is.
De grap van een retour is dat het eerste woord ook het woord is waar het vers mee eindigt. Dat kun je uitleggen. Zeg er bij dat er gerijmd moet worden op dat eerste/ laatste woord. Ik heb dat in enkele voordrachten ook gedaan. De tripel is gebaseerd op de meerdere betekenissen van een bepaald woord.
Maar ga eens uitleggen hoe een Pleiade in elkaar steekt. En vooral wat daar de verdienste van is. Ik heb als standpunt dat de willekeurige lezer en toehoorder geen boodschap heeft aan de moeilijkheidsgraad van een versvorm. Als het ook mij ontgaat dat jouw vers een Pleiade is, wat verwacht je dan van de lezer die voorbij komt? Ik stel hier vaak aan dichters die moeilijke woorden gebruiken of enigszins ingewikkelde zinnen schrijven de vraag; voor wie schrijf je? Vóór HVV was ik op een poëtensite en ik had daar een Ollekebolleke gepost. De reactie was; “Ja, en? “

De Russische regisseur Stanislavski schrijft in zijn "Lessen voor acteurs" dat één van de kenmerken van kunst "gemak" is. Met andere woorden: hoe moeilijk het maken van een kunstwerk ook is of is geweest, de beschouwer mag dat niet zien. Lijkt mij een heel goed uitgangspunt. En zo te lezen ben ik niet de enige die dat vindt.

In 't circus van de Lichte Muze zijn er clowns en acrobaten.

Musonius schreef :
Maar vakbekwaam in hun stiel.

Bas schrijft: "Maar ga eens uitleggen hoe een Pleiade in elkaar steekt. En vooral wat daar de verdienste van is."
Uitleggen lijkt me niet zo moeilijk. En de verdienste is dat je een gedicht schrijft volgens de regels. Wat is de verdienste van een ollekebolleke of een limerick?

Bas schrijft: "Als het ook mij ontgaat dat jouw vers een Pleiade is, wat verwacht je dan van de lezer die voorbij komt?"
Het kan iedere HVV'er overkomen dat hij een keer een versvorm niet herkent. Toevallige passanten zullen wel vaker niet begrijpen wat de vormeisen zijn; we zijn nu eenmaal een exclusief gezelschap.

Maar Bas is natuurlijk in goed gezelschap met zijn voorkeuren en aversies; het is bon ton om het ollekebolleke die hemel in te prijzen en de limerick te beschouwen als uit de tijd. Ikzelf voel me wat ongemakkelijk bij die hoekige dactylus met dat gewrochte woord, maar word juist erg vrolijk van de huppelende amfibrachys.
Over smaak valt gelukkig goed te twisten.

Bas schrijft: "Maar ga eens uitleggen hoe een Pleiade in elkaar steekt. En vooral wat daar de verdienste van is."
Uitleggen lijkt me niet zo moeilijk. En de verdienste is dat je een gedicht schrijft volgens de regels. Wat is de verdienste van een ollekebolleke of een limerick?

Niels, jouw schepping ‘krimpsonnet’ heb ik een keer toegepast. De refreinregel is een complete zin en daardoor duidelijk herkenbaar. De fragmenten van de Pleiade moeten in schrift anders gedrukt worden, voor de luisteraar moeten die herhalingen worden aangegeven. De lezer kan het gedicht teruglezen en zien wat noeste arbeid heeft opgeleverd. De luisteraar vraagt zich af wat hij behoort te horen. Wat de verdienste is van een Pleiade is het laten zien hoe knap men met woorden heeft gefröbeld.

Bas, om welles-nietes te voorkomen geef ik geen inhoudelijke reactie.
We worden het niet eens over de pleiade. Dat een bepaalde versvorm iemand niet aanstaat, komt vaker voor; ik denk dat alle HVV'ers hun voor- en afkeuren hebben.

Je zegt "De fragmenten van de Pleiade moeten in schrift anders gedrukt worden". Daar heb je wel een punt. Waarom eigenlijk? Het is een nogal ongebruikelijke werkwijze.
Overigens komt het herhalen van delen van regels wel vaker voor. Ik wijs op het Tilburgse sonnet, dat recent nog furore maakte op deze site.

Wat je zegt, Niels!
Op de Plezierdichtershyve beleefden enkele leden (waaronder ik) veel plezier aan de versgolf. Dit leverde geen hoogdravende lyriek op, maar wel veel puzzelplezier.

Op de pleiade zal ik mij niet storten; te weinig uitdagend voor acrobatiek, te geforceerd voor clownerie, naar mijn mening. Ieder zijn meug.