Besten,

Enige tijd geleden trakteerde ik jullie op een gedicht van Dorothy Parker met vertaling. Nu ben je weleens aan het opschonen, en ik kwam het enigmatische 'begging the brambles' weer tegen in het volgende gedicht van haar:

On An Alpine Night

My hand, a little raised, might press a star—
Where I may look, the frosted peaks are spun,
So shaped before Olympus was begun,
Spanned each to each, now, by a silver bar.
Thus to face Beauty have I traveled far,
But now, as if around my heart were run
Hard, lacing fingers, so I stand undone.
Of all my tears, the bitterest these are.

Who humbly followed Beauty all her ways,
Begging the brambles that her robe had passed,
Crying her name in corridors of stone,
That day shall know his weariedest of days—
When Beauty, still and suppliant at last,
Does not suffice him, once they are alone.

[Dorothy Parker]


In regel 10 is er iets aan de gang met 'begging the brambles'. Ik vind het een enigmatische regel en ik vroeg mij af wat jullie ervan vinden. Wat staat er nu eigenlijk?

Ditmar, bij eerste lezing zijn alle regels enigmatisch Maar after a few tries, begin ik er iets meer in te lezen. Regel 10 kan, denk ik, niet los gezien worden van het geheel.

Maar voor ik verder ga, is dit het forum om een Engelstalig sonnet te bespreken?

Ha Hendrikje,

Wellicht zou de vraag beter passen op een Amerikaans-Engels forum, maar die ken ik niet, en het gaat niet alleen om de betekenis, maar ook hoe dat het best in het Nederlands te vatten is op een poëtische manier. Ik ken eigenlijk geen andere plek dan dit forum waar deze vraag beter op zijn plaats is, als iemand dit wel weet, zal ik mij daar onmiddellijk voegen met deze vraag .

Aangezien Dorothy Parker zo ongeveer als de 20e-eeuwse koningin van het Amerikaans light verse wordt gezien, denk ik dat het wat betreft de eis 'light verse' in elk geval voldoet. Verder zijn het afgelopen jaar diverse vertalingen de revue gepasseerd, waarvan enkele Beaudelaire-vertalingen (niet van mijn hand) ook de voorpagina hebben gesierd.

Kort en goed: het is een vraag over verstechniek binnen een door anderen als 'light verse' afgebakend terrein, dus ik denk dat het hier op zijn plaats is. Ik ben erg benieuwd naar de opinies van de kenners hier, dus vertel alsjeblieft wat je ervan denkt!

Ik heb wel een idee en dit ook in vertaling gestopt, maar ik ben juist benieuwd naar onbekend licht dat op dit onderwerp geschenen kan worden. Vandaar.

Hier dan een gooi: Het lijkt me te gaan over de wens het ideaal van schoonheid te omvatten. Maar als het dan binnen handbereik ligt, voldoet het niet. Het octaaf beschrijft dit moment.

Het sextet beschrijft de zoektocht, de weg er naartoe; r.9, 10 en 11 vertellen wat de spreker heeft gedaan, nl. volgen, smeken en schreeuwen. De laatste drie regels bevestigen de desillusie uit het octaaf.

Nu wat betreft de "brambles", de braamstruik. De stengels van de braamstruik die op de grond komen maken daar wortels waaruit nieuwe ranken ontstaan. Zo ontstaat een wirwar van stengels met scherpe stekels waar je lastig doorheen kunt lopen. Ik las, na wat googelen, dat braambossen vroeger daarom gebruikt zouden zijn ter bescherming van heilige plaatsen. Misschien dat hij daarom ook voorkomt in het verhaal van Mozes, in Exodus, waarin Mozes God ontmoet in een brandende braamstruik die niet verteerd wordt door het vuur.

In r.10 smeekt de dichter de braamtakken waar schoonheid met haar mantel langs is gegaan (langs heiligdommen?). Er staat niet bij waarom/waarover hij de braamtakken smeekt, maar je kunt je voorstellen dat als hij schoonheid volgt (r.9) dat hij dan door die stekelige takken moet en hen dus smeekt hem niet te verwonden. Meer kan ik van die regel niet maken!

De volgende regel verwijst misschien naar het stadse leven in een landschap van beton dat verschoond is van schoonheid - een verwijzing naar een versteend hart?

In het sextet vond ik het gebruik van "he" eerst heel raadselachtig. Maar ik denk dat de schrijfster een mannelijke ik-figuur ten tonele heeft gevoerd. Waarom, geen idee.

Ik denk dat dit raadselachtige gedicht één grote metafoor is: het najagen van schoonheid.

De setting doet me denken aan Doornroosje. Natuurlijk niet zoals wij het verhaal kennen maar ouder. Het verhaal is door de eeuwen aangepast.

In Duitsland heette het :Roosje van de heide. Daar passen die Alpen prima in maar ook de gesponnen pieken (met vorstige sneeuw). Olympus (ook de berg van de muze en andere Griekse mythes)
In Amerika zijn brembles niet alleen bramen maar ook rozenstruiken of stekelige andere struiken.
De prins moest zich een weg banen om bij de schoonheid te komen. Hij vond misschien stukjes van haar mantel aan de doornen.

Ik heb ooit een schilderij gezien van "the sleeping beauty" in een bos met brandende rozen- of bramenstruiken maar ik kan het plaatje niet meer vinden.

groet,
Hanny

Beiden dank voor jullie licht.

Ik ben geneigd naar Hanny's lezing, die van het 'lezen van de doorns' in plaats van aren, zeg maar. Verregaande symbolische verwijzingen naar Doornroosje e.d. gaat mij dan weer te eh, ver, zeg maar.

Ik denk dat het in het octaaf verwijzen in de ik-persoon en naar de derde persoon enkelvoud met 'his' in het sextet te verklaren is door grammaticale noodzaak: Parker volgt de regels van het sonnet door een persoonlijke observatie te veralgemeniseren in het sextet, en heeft dan niet de mogelijkheid 'his or her' of 'their' te gebruiken. Ofwel het sextet dient als een soort steek naar één van haar ex-minnaars, een soort bezwering, zo u wilt. Parker schreef praktisch.

Die dag zal een der zwaarste zijner dagen zijn....zou ook kunnen.