Het vrije vers

of ik misschien de weergekeerde was

dat vroeg een man me bij station centraal

zijn vraag verklarend met een vaag verhaal

iets over treinen en een zwarte jas

 

het deed me denken aan m'n oude klas

aan johan, beste vent maar niet normaal

hij sprak - hij zei het zelf - in tongentaal

ons harde spotten vond hij gaf geen pas

 

soms riep hij wacht maar tot ik wederkeer

besef dat ik je dan een lesje leer

wij vonden dat hij eerst maar eens moest gaan

 

dat deed hij ook en sprong van het perron

gekleed in zwarte jas met capuchon

precies zo'n ding had ik die avond aan

 

 

Ik ben een God in 't diepst van mijn gedichten

en zit in 't binnenst van mijn rijm ten troon

maar soms roert zich in mij een woordenkloon

en moet ik wel voor regeldiefstal zwichten.

 

Maar als een ander mij wil beentje lichten

en mij beschuldigt op zo’n boventoon;

ik hef mijn hand en hak: zijn Judasloon!

Ik ben een God in 't diepst van mijn gedichten.

 

Toch: soms als ik klassieke regels vond,

dan was ’t of ik ze zelf had opgeschreven

en warmde mij die echte scheppersgloed...

 

En daarom moet men mij het wel vergeven

als Kloos doorschemert in mijn woordenvloed

hij haalt mij zelf die woorden uit de mond!

 

 

Dat is toch kolder

ik zie het al

het ding van zolder

straks in de hal.

 

 

daar kwam hij langzaam aangefietst, haar langverwachte date

een man gehuld in lycra wat maar weinig goeds voorspelde

ze zag hem liever casual, hij was sportief gekleed

 

maar goed, ze gaf de man een kans, voor zij een oordeel velde

die schoentjes droegen hem niet ver, hij koos voor een terras

verwonderd keek zij naar de fiets die over tafel helde

 

een waterval aan woorden, hij was danig in zijn sas

etappewinnaars af en aan die hem te binnen schoten

na drie vier hints nam hij z’n bril af met dat spiegelglas

 

hij streelde zacht het zadel, had het framewerk zelf gespoten

de wielen van carbon, de banden met slijtvast profiel

een ober werd gewenkt, hij zei dat hij zo had genoten

 

ze stuurde hem een appje dat de date haar tegenviel

want aan dat fietsje van acht mille was zij het derde wiel

 

 

Ik knal bij voorkeur met mijn linkervuist,

voor wie mij dwars zit, wordt het leven link.

Ik ram genadeloos met volle knuist

wanneer een onverlaat mijn paden kruist

die mij geschaduwd heeft als luistervink.

 

 

Ad Lamerigts plaatst regelmatig natuurfoto's op facebook die meer vertellen dan ze bij oppervlakkig bekijken prijsgeven. Daarom zocht Frits Criens in een Shakespeare sonnet naar het verhaal achter de beelden. Zonder enig overleg vooraf of toelichting achteraf stuurde de dichter in totaal drieëndertig sonnetten met de bijbehorende foto's naar de fotograaf. De mannen kenden elkaar niet, maar ontdekten dat er een onvermoede zielsverwantschap tussen hen bestond. Uiteindelijk heeft deze ongewone cross-over tussen fotografie en poëzie geleid tot een bundeling van foto's en sonnetten onder de titel Gestilde tijd, omdat tijd en tijdsbeleving kernthema's zijn, de dwingende tijd van de klok, vooral ook de gestilde tijd, die je terugbrengt bij jezelf en je creativiteit en inspiratie aanreikt.

De natuur is een omgeving bij uitstek om de gestilde tijd toe te laten.

 

 

 

 

Je kunt natuurlijk wel een armband dragen

Met 'One Love' en een nette regenboog

Toch hou je het als voetbalbond niet droog

En blijven er een massa nare vragen

 

Je kunt natuurlijk Conny Helder sturen

Voor even een aanvaardbaar compromis

Maar aan de zijlijn wacht er royalty

Ervaren met diverse dictaturen

 

Je kunt natuurlijk als een lichtpunt duiden

Dat dronkenschap en homo's zo gezegd

Geen strobreed in de weg meer wordt gelegd

En doen of je de doodsklok niet hoort luiden

 

Hoe principieel ik zelf ben moet nog blijken

Want hij die alle schande kan beamen

En weet wie zich waarvoor zou moeten schamen

Kan bij het eerste fluitsignaal bezwijken.

 

 

De leiders komen samen in Egypte

Het is daar lekker zonnig en nog warm

Dus allen in de chartervlucht naar Sharm

El Sheikh, met een excursie naar de crypten

 

Voorzichtig met die sla – pas op voor darm-

Problemen, en wie gister te veel nipte

Van arak, of wie op z’n ego tripte

Denkt katerig: klimaat? Da’s loos alarm

 

Zodat men, trots de dreigende gevaren

Door zon gestoofd en rood- of bruinverbrand

De aanpak uitstelt met een aantal jaren

 

Maar nu ligt dat niet aan het onverstand

Het ligt ook niet aan praktische bezwaren

Want dit keer ligt het lekker aan het strand

 

Er stond een ladder op mijn pad

Ik liep er zomaar tegenaan

Kon amper op mijn benen staan

Ik was, beken ik, ladderzat

 

Dus nam ik plaats en rustte wat

Ik staarde glazig naar de maan

En was een beetje aangedaan

Toen ik daar op die ladder zat

 

Ik gleed eraf want hij was glad

Er kraaide ergens ver een haan

De hoogste tijd naar huis te gaan

Want ook was ik die ladder zat

 

 

Met mijn brevet van onvermogen

Gaat alles fout, op elk gebied

 

Ik ben uit elke laan gevlogen

Met mijn brevet van onvermogen

 

Graag had ik u iets voorgelogen

Maar zelfs het liegen lukt me niet

Met mijn brevet van onvermogen

 

 

De zesde editie alweer. In theater Flint Amersfoort deze keer. Een avondvullend rijmfestijn vol vrolijke verzen en schuddebuikpoëzie. Met de vrolijke maestro Ivo de Wijs en Drs. P-ofiel Erik van Muiswinkel. Met het Amersfoortse multitalent Theo Danes, Groninger plezierdichter Bart Adjudant en toptekstdichteres Wietske Loebis. Met hilarische liedjes van Katinka Polderman, Johan Hoogeboom en Roel C. Verburg. En dat alles onder de luchtige leiding van Frank van Pamelen en Jan Pieterse.