Het vrije vers

 

De serie die ik volgde op tv
Begon me onderhand wat te vervelen
Steeds weer de walgelijkste taferelen
Geef heel dat schrijversteam toch zijn congé

De plot bleef teleurstellend, keer op keer
Het NOS-journaal, ik kijk niet meer

 

 

Diep deprimerend, dit!

Drukkende duisternis:

dofheid doordringt deze

dwingelandij.

 

Duidelijk dreigt daar de

donkeredagendip,

danig doordesemd door

doemdenkerij.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik blow en snuif ik spuit en slik en vape

Ben vaste gast op grote drinkgelagen

Ik ken in bed het klappen van de zweep

En als het gaat om geld speel ik het leep

Want al wat God verbood kan mij behagen

 

Mij wachtte dus de hel met duizend plagen

Waar ik hem als een ouwe dief voor kneep

Maar daar hoort u mij niet meer over klagen

Het Laatste Oordeel? Ik zal glansrijk slagen

Passeer met vlag met wimpel straks de streep

 

Tot aan mijn dood blijf ik in zonde leven

Ik ga voor Trump en die zal mij vergeven

 

 

 

Een koekoek kocht in Ammerstol

Een dure magnum Pomerol

Zo'n fles daar doe je dagen mee

Dat had je mooi gedacht, maar nee

Hij leegde hem in slechts drie slokken

Mijn god, wat kon die koekoek klokken

 

 

 

 

Mijn helm kapot laatst bij een val in Drenthe

Een nieuwe was te duur, ik had geen centen

Toen zag ik door een raam (ik stond te plassen)

Een tweedehandsje en die bleek te p

 

 

 

 

Als bloedzuring zuiverend werkt op het bloed,
als longkruid je weerstand een stuk kan verhogen,
als ogentroost rust biedt aan brandende ogen,
als hartgespan helpt bij een somber gemoed,

 

als maagdenpalm tegen bevruchting behoedt,
als passiebloem hartstocht spontaan doet ontvlammen,
als heelkruid ontstekingen in weet te dammen,
dan ben ik benieuwd wat een lidcactus doet.

 

 

Mijn Black en Decker hoeft niet klaargezet

Het heeft alweer in weken niet gevroren

We hadden het nog één keer willen horen

Maar nooit meer ‘It giet oan’, want ‘It ken net’

 

Die ijsmuts kan de kast in voor een pet

Ik hoor zo langzaamaan tot de folklore

En heb mijn uitje en de moed verloren

Want nooit meer ‘It giet oan’ want ‘It ken net’

 

Het ‘Hart van Nederland’ vroeg laatst belet

‘Kunt u in dikke jas en op uw noren

En met zo’n rare klep over uw oren

Eerst zeggen: ‘It giet oan’, dan ‘It ken net’?’

 

De vrouw stuurde me gisternacht uit bed

Omdat mijn dromen tot het ochtendgloren

Haar telkens bij de nachtrust bleven storen:

'Jij schreeuwt maar: ‘It giet oan’, maar ‘Dit ken nét’!

 

Wij waren helden van het Pompeblêd

Maar nu zijn alle Hoofden senioren

Komt Magere Hein tot slot ons zieltje scoren

Dan zegt ie: ‘It giet oan’, maar jullie..’Net’

 

 

Een schaamluis is in Etten-Leur

beroemd als zedenrechercheur,

waar zaken worden opgelost

alsof het amper moeite kost

en dat komt ongetwijfeld door

het nietsontziende kruisverhoor.

 

 

Ik zou toch zo graag dansen maar mijn benen willen niet.
Het schort mij aan een maatgevoel, mijn kop is erg balsturig,
ook soepelheid ontbreekt mij, ik ben net een monoliet.

Zo sierlijk met mijn lief te zwieren, och dat wou ik vurig
en daarom heb ik steeds opnieuw met dansles meegedaan.
Hoewel zij mij zeer liefhad werd zij toch wat ongedurig,

want door mijn leiding of nou ja wat daar voor door moet gaan
ontbeert zij elk genoegen van een vrij en sierlijk zwieren.
Zij zei: ‘Je bent een lieverd maar blijf nu maar even staan.’

Nu danst zij met een ander die haar ook nog wil versieren.
Ik moet er dus voor zorgen dat ik straks niet word gedist.
Het leven is geen vreugdedans met zulke stroeve spieren.

In een dans ben ik evenwel een echte specialist:
ik ben een ware meester in de echtelijke twist.

 

 

 

Als besjes rijp zijn, gaan ze fermenteren

Ik werd er dronken van en zwalkte rond

Totdat ik oog in oog met jagers stond

En toen gedood werd door hun jachtgeweren

 

Ze maakten een trofee van mijn gewei

Nu hang ik er flink aangeschoten bij

 

 

 

 

Het is het eerste wat er moet gebeuren,

crosscountry is voor mij een hele hijs,

je hoort me zelden bedelen of zeuren,

maar nu wil ik een flinke portie ijs.

 

Kom niet met liflaflekkers bij me leuren,

bespaar me zoete delicate spijs,

ik heb geen voorkeur voor bepaalde kleuren,

ook hoef je niet te letten op de prijs.

 

Ik heb het nodig om weer op te fleuren,

zodat ik op de been kom en herrijs,

elk uitstel zal ik achteraf betreuren,

vooruit, op pad, ik spreek toch geen Maleis?

 

Je ziet, ik ben behoorlijk van de wijs:

ik voelde beide enkelbanden scheuren.

 

 

Optredens! Toespraken!

Trump die de eed aflegt:

Bidens termijn kent aldus

een besluit.

 

Mij doet het weinig, zo´n

inauguratiedag,

toch kijk ik reeds naar de

volgende uit.

 

een zatte zalm uit Zoetermeer
nam dartel deel aan druk verkeer
hij sjeesde met een brede lach
tot hij het blauwe zwaailicht zag
hij nam een sluipweg met een duik
maar kwam helaas toch in een fuik

 

 

Het lege blad kijkt mij verwijtend aan,

verlangend dat ik haar mijn woord zal geven,

zoals ik in mijn hele schrijversleven

ook bij haar vele zussen heb gedaan.

 

De tijd verglijdt, ik heb nog niets geschreven.

Ik zit nu vast, dat is haar niet ontgaan.

Wat ziet zij bleek, er moet dus iets ontstaan.

Zij vreest een loos en ongetekend sneven.

 

Ik kijk haar nog eens in haar blank gelaat

en denk: het kan niet dat ik haar zo schaad

en kwets door haar mijn woorden te ontzeggen.

Geen enkel vel valt zoiets uit te leggen.

Ik schrijf en schrijf en ook al is het klad,

zij blijft alsnog geen onbeschreven blad.

 

 

 

Eén, zeven, één en vijf en nog een één

 

Een versvorm komt niet uit de hemel vallen

Dat heeft hij met een diepzeevis gemeen

Wel, feest en datum horen vaak bijeen

En data, en daar kun je niet omheen

Die vallen altijd samen met getallen

'Waarom díe datum juist?' zo hoor ik brallen

Waaraan ik deze versvorm dus ontleen?

 

Eén, zeven, één en vijf en nog een één

 

De uitleg zal misschien uw dag vergallen

Maar ook zal het, zo zeg ik maar meteen

Uw wereldbeeld verbreden, niet versmallen

Het is de dag dat ik voor 't eerst verscheen

Ik wil het van de daken laten schallen:

 

'Eén, zeven, één en vijf en nog een één!'

 

 

 

 

Al jaren werkt een Waalse wulp

Als rusthuisovereindhelphulp

De struikelende opa Bob

Die helpt hij vlotjes weer rechtop

Ook Betty zet-ie overeind

Als zij weer naast de bank verdwijnt

En zo verleent hij aan hen allen

Zijn Eerste Hulp Bij Omgevallen

 

 

 

 

Twee Tilburgse windhonden waren verzot

op alles wat zij bij elkaar konden sparen.

Zo bleven ze eindeloos spullen vergaren;

de deur van hun hok kon nog amper op slot.

 

Dit ging zo niet langer! Ze schaamden zich rot.

De tijd was gekomen voor héél korte metten

door alles vandaag nog op Marktplaats te zetten

– en dat tegen ieder aannemelijk bot.

 

 

Al wie ooit een ruit breekt,
steelt, verkracht, fraudeert, vermoordt,
of iets anders uitsteekt,
wordt berecht zoals het hoort.

Blijkt nu dat de strafmaat
op uw status wordt geënt:
reken op een aflaat
als toekomstig president.

 

 

Vaak moet ik naar het ziekenhuis met spoed:

ik ben te ongedurig bij het skiën,

ik hak het brandhout en ik klief mijn voet,

ik hinkstapspring en breek mijn voetbalknieën.

 

Gewaagde spelletjes in overvloed,

een tandem rijden wij graag met z’n drieën,

dit weekend ben ik bijna doodgebloed

bij zelfbedachte jackassfantasieën.

 

Veel avontuurlijks heb ik uitgebroed,

ik ken geen rem, geen angsten, geen fobieën,

de Eerste Hulp misprijst mijn overmoed

en hekelt mijn frivole clownerieën.

 

Brancardvervoer beschouw ik als een zegen:

zo kom ik daar tenminste nog gelegen.