Haar lenig lijf, haar lange sterke benen
Waarmee zij elke wedstrijd harder rent
Haar schijnbaar ongebreidelde talent
En drang om dag na dag weer hard te trainen
Als ik haar navel zie moet ik haast wenen
Omdat de aanblik daarvan nimmer went
En door de lach die Dafne naar mij zendt
Denk ik dat Venus in haar is verschenen
Ze is, dat moet wel, door een god gezonden
Want o, wat is haar lichaam fraai gebouwd
Alsof het voor de sprint is uitgevonden
Ze is slechts tweeëntwintig jaren oud
Maar rent reeds sneller dan in elf seconden
In Rio wint ze straks Olympisch goud
Ode aan Dafne
- Gegevens
- Geschreven door Hans Manders
Uit het archief
Industriesneeuw
Elk vlokje dat blijft liggen doet haar deugd.
Al is het lang zo veel niet als haar heugt,
al zal het witte laagje snel verkwijnen,
de industriesneeuw geeft een beetje hoop.
Ze weet nog goed hoe vroeger de gordijnen
zich openden en hoe er tot haar vreugd
een ongerept pak sneeuw lag waar de jeugd
met arrenslee en al in kon verdwijnen.
De industriesneeuw veegt ze op een hoop.
Ze wil geen vuile voeten in de loop.
Haar opgetogenheid maakt plaats voor wrevel:
het lijkt verdorie wel een slechte soap,
waar de coulissenbouwer heel goedkoop
de sneeuw vervangen heeft door roet en nevel.
De afgelopen winter heeft het in Nederland niet gesneeuwd, maar in Limburg waren de straten wit door industriesneeuw, die ontstaat door industriële roetdeeltjes in de mist