Wanneer de aarde na haar slaap ontwaakt
met halmen in het gras en nieuwe knoppen
waar lome hommels gonzend honinghoppen,
dan geurt het weiland dat van leven blaakt.
Het nieuwe blad heeft daar een nis gemaakt
waarin ik me voor even kan verstoppen,
ver weg van media en krantenkoppen.
Nog nooit heeft stilte mij zo zoet gesmaakt.
Ik snuif de lucht op, maar het zit niet mee.
De pollenplaag, ik had het kunnen weten.
Al niezend zeg ik het tableau tabee.
En thuis vraag ik: Hoe kon ik het vergeten?
Dáár voor de spiegel staat insectenspray.
Ik krab me suf aan honderd muggenbeten.
De lente bijt
- Gegevens
- Geschreven door Hendrikje de Koning
Uit het archief
Lagere school
Foto: Nationaal Archief
Van wie een vijftigtal moesten bedwingen
(de klassenassistent bestond nog niet)
was meester M. veruit mijn favoriet.
Beoordeel ik mijn schoolherinneringen
geef ik een 10 voor als je in mocht springen
bij Elsje G. (die plots de school verliet),
de schooltandarts een 5, een grensgebied,
een 4 (hooguit) het klassikale zingen:
Ho jo, schel gehoezee en, kort vervat
veel vorst en vaderland en triomferen.
Piet Hein, Den Briel, daar konden we op teren.
Ons land, ons bloed, wat werd het hooggeschat.
Maar niet door mij, dat durf ik wel beweren.
Het schoolrapport vermeldt: Rob bromt maar wat.