'Mijn strijd' wordt goed verkocht; het staat op drie -
krijgslustig schrift in duister tijdsgewricht.
Na jaren van censuur bezweert het licht
van openbaarheid deze dystopie.
Het kampt nog wel met nummers twee en een:
een kookboek en een chicklit-fenomeen.
Ik roep de naam van Willem-Alexander.
Ik zucht en steun, ik zeg een kort gedicht:
‘O, houden van elkander, nooit een ander…’
Seconden later is de Daad verricht.
Daar zit de Prins-Gemaal. Een waterlander
Glijdt triest van zijn Madame Tussaud-gezicht.
(uit: Zo klinkt dus weggesmeten geld, uitgeverij Mouria)