Mijn buurmans poes heeft door de sneeuw gelopen
De stapjes liggen vast in een patroon
Dat ragfijn in het wit is afgedrukt
Een kunstwerk, zo subliem en zo gewoon
Zo onopzettelijk volmaakt gelukt:
Heel even lijkt het leven vol met zin
Ik kijk verrukt naar dit natuurproduct
Helaas - vanmiddag valt de dooi weer in
En morgen is de boel wel weggedropen
En u - al stampt u nog zo in de sneeuw
Geen spoor dat van u rest na nog een eeuw
Voetstapjes in de sneeuw
- Gegevens
- Geschreven door Sylvia Dupont
Uit het archief
Op leeftijd
Tel ik straks zeven kruisjes? O wat oud!
Ik zet de bloemetjes nog dolgraag buiten
en voel me verre van verdord en koud
al hoor ik nooit een man meer naar me fluiten.
Toch zijn mijn oren goed, ik kan ze sluiten:
wat ik wil horen hoor ik, verder niet.
Vaak kijk ik vergenoegd in spiegelruiten –
maar dat doe ik uitsluitend onbespied.
Ik ben nog lang geen stramme zielenpiet
en lonk zelfs hooggehakt, in hippe kleren
naar wat aan zoveelplussers overschiet.
Helaas zien zij dat niet, de leuke heren.
Uit angst het flirten té vroeg af te leren
maak ik sinds kort op hele kleintjes jacht,
ook hen wil ik met knipogen charmeren.
Met groot succes: haast elke baby lacht!
Maar toen een toch best knappe opa dacht
dat ik met hém, niet met die uk, wat wilde
en hitsig vroeg: kom jij bij mij vannacht?
Hoe ik toen plots tot oude tang verkilde!