Een goed verborgen verrassing
Gisteravond, op zijn geboortedag, werd in Amsterdam het Drs. P-plein officieus in gebruik genomen. Een duizendkoppige, uitzinnige menigte had zich voor café Quartier Putain verzameld voor deze gedenkwaardige gebeurtenis en was gelukkig voor aanvang door de ME verdreven, zodat het een gezellig onderonsje werd voor intimi, waaronder de wat meer verlopen leden van Het Vrije Vers.
Een ambtenaar die iets deed bij de gemeente (een wethouder of zoiets, wiens naam me ontschoten is) hield een toespraak die me volledig ontging omdat ik alles filmde vanaf een wankele tafel. Onder leiding van een ingehuurde dirigent ( ene Vic van de Reijt, die me later toevertrouwde dat er geen droog brood zat in dirigeren en hij er daarom een baantje bij had) zongen de aanwezigen De gezusters Karamazov en Het hart eener deerne.
Daarna werd er gedronken en kon eindelijk naar hartelust over Heinz Polzer geroddeld worden, de man, voor wie velen gesidderd hadden tijdens zijn leven. Mijn eigen verhaal, hoe hij me eens in mijn gezicht gespuwd had na een dt-fout, ging helaas verloren in de kreten van ontzetting die opstegen toen Kees Torn op een tafel sprong, zijn (slecht gewassen) T-shirt optilde en de striemen op zijn rug toonde. Ze leken me wel wat vers.
Van de samenzang maakte ik een filmopname waarbij ik in de slotregel (‘Voor de oorzaak harer zonden kon zij slechts vol deernis zijn’) inzoomde op Jan Boerstoel, omdat me dat grappig leek. Jullie zouden het vast ook grappig gevonden hebben als ik de hele zaak niet door mijn technisch inzicht gewist had toen ik de minder geslaagde foto’s verwijderde.
Het enige filmpje dat bewaard was is het internationale incident dat na afloop ontstond toen een gids die een groepje toeristen uitleg gaf, onverwacht in woede ontstak toen hij me zag.
Mensen hebben dat soms als ze me zien. Het went. Nou, dat dan maar; klik hier.
Het was een mooie dag.
Drs. P-plein ingehuldigd
- Gegevens
- Geschreven door Jaap van den Born
Uit het archief
Het schaap Veronica
Vanaf vandaag alsnog de Schaap Veronicaweek, die in het teken staat van deze sympathieke, door Annie M. G. Schmidt geschapen, woldragende herkauwer, de dames Groen en de dominee.
Als inspirerend voorbeeld een schaap van Judy Elfferich, die in De Tweede Ronde al eerder toonde op wonderbaarlijke wijze in de huid van dit dier te kunnen kruipen. Zij stelde welwillend meer schapen uit haar kudde ter beschikking die wij deze week plaatsen. Ook Ted van Lieshout gaf toestemming tot plaatsing van een schaap dat hij schreef ter gelegenheid van een prijsuitreiking.
Laat je niet ontmoedigen door de kwaliteit van deze voorbeelden, maar laat het een uitdaging zijn óók in de huid van dit dier te kruipen!
Ook al zal deze doorgevoerde beeldspraak het beeld oproepen dat light versedichters wolven in schaapskleren zijn.
KOM OP, zeiden de dames Groen, we gaan een tulband bakken,
Want onze nieuwe buurman komt vanmiddag op bezoek.
Mejuffrouw schaap Veronica, wilt u uw schortje pakken?
Dan zoeken wij ‘t recept vast op in ons receptenboek.
Een tulband? sprak de dominee. Dat zijn toch van die mutsen?
Een heer met zulk een hoofddeksel kwam gister hier voorbij…
Het schaap pakte de klutser en begon verwoed te klutsen;
de dames, bloembestoven, braken omstebeurt een ei.
De tulband ging de oven in, vol krenten en sukade.
De dames Groen die hesen zich vast in hun goeie jurk.
De dominee keek even naar ‘t journaal. Alwéér Bin Laden!
Ze hebben hem nog steeds niet, sodeju! riep hij. De schurk!
Daar ging de bel. Een zwartbebaarde man met bleke wangen
stond op de stoep. Een tulband droeg hij en een lang wit jak.
De dominee werd gans door zinsverbijstering bevangen.
De vreemdeling bewoog zijn hand al naar zijn rechterzak…
Salem aleikum, zei hij toen. Ik wil Groen dames trouwen!
Dan vieren wij groot bruiloft en dan slachten wij de schaap!
Zijn hand kwam weer tevoorschijn met drie ringen, echte gouwen.
Gut, giechelden de dames Groen, hij spreekt recht voor z’n raap…
Geeft u ons wat bedenktijd, buurman, bij een kopje thee?
De schaap is NIET voor de consumptie! sprak de dominee.