Als de kanker al je darmen heeft verwoest
En je enkel kunt ontlasten door je mond
Ja, je proeft de poep wanneer je zucht en hoest
En je sterven wordt straks; stikken in je stront

Loof de Heer dan die aan alles leven geeft
En het enkel op Zijn tijd daarna weer neemt
Of bedank Hem toch in elk geval beleefd:
Vind u dit idee misschien wat wereldvreemd?

Dit is wat er star en strak zit vastgeroest
In de kop van die verwarde christenhond
Die zo schichtig voor zijn griezelgodje beeft
En die bangelijk zijn dankgebeden teemt

Door zijn gedram zijn wij straks nog eens vet de klos:
Verruim de wet en aborteer Bert Dorenbos!

Log in

Gebruikersnaam en wachtwoord:

Zoeken

Forum Recent

Uit het archief

Bij de dood van Rutger Kopland

Hij kon het allemaal verdragen:
Een boon die aan een staak verdort,
Een bloem die sterft, verleden wordt
Daarover wilde hij niet klagen.

Wanneer zijn ogen zoiets zagen
Heeft hij daarom geen traan gestort.
Hij wist: elk leven duurt maar kort
En telt nu eenmaal weinig dagen.

Maar jonge sla, pas net geplant
In bedjes die nog vochtig waren
Nee, dan heeft hij zich niet vermand.

Hem er in tranen naar zien staren
Dat lijkt wellicht wat larmoyant.
Toch raakt dit beeld, al vele jaren.

(De dichter hoorde pas nu, bij terugkeer van zijn vakantie, van het overlijden )