Leestekenland kan niet meer bogen
op een volmaakte maatschappij.
De komma en de punt betogen:
‘Puntkommavolk draagt nooit wat bij!’
Meteen vormt zich een actiefront:
de Weg-met-de-puntkomma-bond.
De vraagtekens zijn weggeslopen,
die houden graag hun opties open.
Snel smoort men tussen accolades
’t gekreun en de jeremiades
van de puntkomma’s, en met haken
voorkomt men dat ze stennis maken.
Dan komt het minteken, en baf!
– het trekt ze van het leven af.
De vraagtekens zijn terug en kijken
hoofdschuddend naar de verse lijken.
Maar ai! de strijd is niet gedaan:
gedachtestreep valt komma aan –
en snijdt hem snoeihard door de hals
zodat hij – na onthoofding – als
puntkomma, dodelijk verwond,
zijn bloed mengt met die op de grond.
Men draagt de beide typen stakkers
in stilte naar de dodenakker.
Wat rest van de gedachtestreepjes
sluit zwijgzaam aan, met zwarte sleepjes.
Het uitroepteken preekt van vrede,
dubbelepunt deelt pepermunt;
bevrijd van komma-achtigheden
sjokt men naar huis: streep, punt, streep, punt…
Christian Morgenstern (1871-1914)
op een volmaakte maatschappij.
De komma en de punt betogen:
‘Puntkommavolk draagt nooit wat bij!’
Meteen vormt zich een actiefront:
de Weg-met-de-puntkomma-bond.
De vraagtekens zijn weggeslopen,
die houden graag hun opties open.
Snel smoort men tussen accolades
’t gekreun en de jeremiades
van de puntkomma’s, en met haken
voorkomt men dat ze stennis maken.
Dan komt het minteken, en baf!
– het trekt ze van het leven af.
De vraagtekens zijn terug en kijken
hoofdschuddend naar de verse lijken.
Maar ai! de strijd is niet gedaan:
gedachtestreep valt komma aan –
en snijdt hem snoeihard door de hals
zodat hij – na onthoofding – als
puntkomma, dodelijk verwond,
zijn bloed mengt met die op de grond.
Men draagt de beide typen stakkers
in stilte naar de dodenakker.
Wat rest van de gedachtestreepjes
sluit zwijgzaam aan, met zwarte sleepjes.
Het uitroepteken preekt van vrede,
dubbelepunt deelt pepermunt;
bevrijd van komma-achtigheden
sjokt men naar huis: streep, punt, streep, punt…
Christian Morgenstern (1871-1914)
Im Reich der Interpunktionen
Im Reich der Interpunktionen
nicht fürder goldner Friede prunkt:
Die Semikolons werden Drohnen
genannt von Beistrich und von Punkt.
Es bildet sich zur selben Stund’
ein Antisemikolonbund.
Die einzigen, die stumm entweichen,
(wie immer), sind die Fragezeichen.
Die Semikolons, die sehr jammern,
umstellt man mit geschwungnen Klammern,
und setzt die so gefangnen Wesen
noch obendrein in Parenthesen.
Das Minuszeichen naht und – schwapp!
Da zieht es sie vom Leben ab.
Kopfschüttelnd blicken auf die Leichen
die heimgekehrten Fragezeichen.
Doch, wehe! neuer Kampf sich schürzt:
Gedankenstrich auf Komma stürzt –
und fährt ihm schneidend durch den Hals –
bis dieser gleich – und ebenfalls
(wie jener mörderisch bezweckt)
als Strichpunkt das Gefild bedeckt!…
Stumm trägt man auf den Totengarten
die Semikolons beider Arten.
Was übrig von Gedankenstrichen,
kommt schwarz und schweigsam nachgeschlichen.
Das Ausrufszeichen hält die Predigt;
das Kolon dient ihm als Adjunkt.
Dann, jeder Kommaform entledigt,
stapft heimwärts man, Strich, Punkt, Strich, Punkt…
Im Reich der Interpunktionen
nicht fürder goldner Friede prunkt:
Die Semikolons werden Drohnen
genannt von Beistrich und von Punkt.
Es bildet sich zur selben Stund’
ein Antisemikolonbund.
Die einzigen, die stumm entweichen,
(wie immer), sind die Fragezeichen.
Die Semikolons, die sehr jammern,
umstellt man mit geschwungnen Klammern,
und setzt die so gefangnen Wesen
noch obendrein in Parenthesen.
Das Minuszeichen naht und – schwapp!
Da zieht es sie vom Leben ab.
Kopfschüttelnd blicken auf die Leichen
die heimgekehrten Fragezeichen.
Doch, wehe! neuer Kampf sich schürzt:
Gedankenstrich auf Komma stürzt –
und fährt ihm schneidend durch den Hals –
bis dieser gleich – und ebenfalls
(wie jener mörderisch bezweckt)
als Strichpunkt das Gefild bedeckt!…
Stumm trägt man auf den Totengarten
die Semikolons beider Arten.
Was übrig von Gedankenstrichen,
kommt schwarz und schweigsam nachgeschlichen.
Das Ausrufszeichen hält die Predigt;
das Kolon dient ihm als Adjunkt.
Dann, jeder Kommaform entledigt,
stapft heimwärts man, Strich, Punkt, Strich, Punkt…
