Mijn leven gaat de laatste tijd zijn gangetje.
Met slechte mensen gaat het altijd goed.
Mijn leven gaat de laatste tijd zijn gangetje,
al wierp ik achteloos mijn boemerangetje
en kreeg hem daarna keihard op mijn snoet.
Ik deinsde achteruit, recht in een stangetje.
De dokter heeft het ding toen met een tangetje
en veel geduld verwijderd uit mijn voet.
De vloerbedekking zat onder het bloed.
Al ben ik bij de dokter dan geen bangetje,
de kosten zie ik bevend tegemoet.
’s Mans rekening vult vast een heel behangetje.
Met slechte mensen gaat het altijd goed.
Het goede leven (Fatras)
- Gegevens
- Geschreven door Niels Blomberg
Uit het archief
MIRAKELS! riep de dominee
MIRAKELS! riep de dominee. Zojuist keek ik naar boven:
de perenboom hangt vol met fruit, dat wordt een rijke oogst!
Aha, zeiden de dames Groen, die peren gaan wij stoven.
Wat zijn ze dik! En kijk, de allerdikste hangt het hoogst.
Kom op, we gaan ze plukken voor ze op de grond belanden.
Zeg juffrouw schaap Veronica, loopt u es naar de schuur...
Daar moet een grote trapleer staan, en ook een stapel manden.
De dominee klom in de boom en keek over de muur.
Verroest! sprak hij. Het allersappigst ooft is reeds gevallen:
dat ligt aan gene zijde, op ’t gazon van buurman Jan.
Komt, laat ons onverwijld dat valfruit rapen met z’n allen,
die peren kunnen dadelijk als eersten in de pan.
Hij liet zich langs de takken zachtjes in de buurtuin zakken –
Toen hoorden ze: Wat moet dat daar? Hup, wegwezen, en gauw!
Ik laat Diablo los, die komt je bij je lurven pakken!
Ocharm, zeiden de dames Groen, Diablo lust hem rauw.
Die vloer ik! riep Veronica. Ze ging verwoed aan ’t plukken,
de bloedhond kreeg een perenspervuur naar z’n valse kop.
Het monster plofte om en buurman Jan vergat te bukken...
De dominee ontsnapte en sprak dankbaar: Dat lucht op.
Weg oogst, zeiden de dames Groen. De stoofpan blijft dus leeg.
Maar kijk, er zijn nog vruchtenkoekjes, van ons eigen deeg.