Mijn vingers zoeken houvast in de deken
terwijl een vrouw behoedzaam naar me lacht
en even in 't voorbijgaan wordt er zacht
een hand over mijn oude hart gestreken.
Hier raak ik dus verplicht op uitgekeken:
het ziekenhuis, de liefde, deze nacht.
Nog één keer tover ik met alle macht
vanuit mijn reutelborst een levensteken.
Dan is het tijd de laatste zin te spreken,
zo'n knap citaat vol wijsheid en vol kracht
dat ook na honderd jaar niet zal verbleken.
Men hoort het aan, het droevig nageslacht
en mompelt net nadat ik ben bezweken:
wel aardig maar we hadden meer verwacht.
Poète maudit. Slotwoord
- Gegevens
- Geschreven door Otto van Gelder
Uit het archief
Hardhandig
pxhere.com
De plannen van mijn buurman vind ik troebel,
hij wil verdorie ramen op het westen,
dat kan de goede sfeer alleen verpesten,
nee, ik vertrouw die kerel voor geen roebel.
Ik zorg dat hij zich niet meer kan vertonen,
dan kan voortaan een vriend van mij er wonen.