In de aankondiging van het verschijnen van het nummer van Ballustrada schreven we dat de bijdragen aan de light-verse-afdeling bijna allemaal afkomstig waren van hier bekende dichters.
Bijna, omdat de dichter Bram den Herder ons onbekend was.
Dat blijkt gelukkig niet aan ons te liggen: door een jammerlijke vergissing is de naam van de ons wel bekende Bert van den Helder verminkt in het blad terecht gekomen en jullie moeten dan ook even onderstaande pagina met de juiste naam uitprinten, er in net schoolschrift 'Erratum' boven schrijven en toevoegen aan je exemplaar.
We kunnen nu dus tevreden vaststellen dat alle bijdragen in Ballustrada afkomstig zijn van medewerkers van Het vrije vers.
Al zal Kees Torn daar misschien van opkijken.
Abuis 2
- Gegevens
- Geschreven door Het vrije vers
Uit het archief
De Knoertendoder
De Knoertendoder schaamt zich dood.
Zijn konen kleuren purperrood
want hij heeft heel wat uit te leggen.
Hij durft het bijna niet te zeggen:
zijn levenswerk bleef onvolvoerd,
nog nimmer doodde hij een Knoert.
Zijn opa heeft hem indertijd
niet onsuccesvol opgeleid
met knots en slinger, bijl en blijde.
Helaas was bij diens overlijden
één kwestie nog onaangeroerd:
waaraan herkennen wij een Knoert?
Hij heeft een Gippel gif gevoerd,
een Polk geplet, een Murk gemoerd;
zelfs kraakte hij diverse Krangen –
het werd met hoongelach ontvangen.
Zo heeft hij jaren aangeklooid
en Knoerten doden deed hij nooit.
Net toen hij dacht: ’t zit me tot hier!
ontmoette hij een wijfjesdier
wier zoete zang hem zo ontroerde
dat hij haar vloerde en ontvoerde.
De bruid bleek Stoere Doerian,
de laatste Knoert van Knoertistan.
Nu strijdt zijn liefde met zijn trots:
nog steeds ligt onder ’t bed die knots…
In weerzinwekkend woeste dromen
weet hij zich soms niet in te tomen
en kleuren lakens purperrood.
‘De schat!’ zingt zij. ‘Hij schaamt zich dood.’