Het vrije vers

 

 

 

 

 

 

 

 

Voor versie 2.0 schiep Hij vier poten,

een wollige bedekking van het vel,

frivole oren, snorren die zowel

bij hem als haar gevoeligheid vergroten

 

ook nagels, slechts bij bomen te ontbloten

maar meer nog het besef van dit model

dat ernst het dode broertje is van spel

en er beslist te weinig wordt genoten

 

En zie, de schepping was geheel naar wens

temeer daar Hij dit keer maar niet besloot

Zijn evenbeeld een rol te laten spelen

 

waarna de pas geschapen nieuwe mens

de weg vond naar Zijn hooggelegen schoot

om zich daar goddelijk te laten strelen

 

 

 

 

 

 ZWEDEN

 

 

 

 

  

 

 Maar ’s avonds bij het eten

 

 en denken ze wat minder eng

 

 

Het is weer Moederdag, dat wordt ontbijt op bed
Met broodjes kaas en jam, en koffie, vers gezet
Ja, mama wordt verwend, het wordt weer je van het
Een sherry’tje erbij, en ook een sigaret
Ze neemt als niemand kijkt heel snel een slaaptablet
Vandaag staat ze niet op, gaat in de ziektewet

 

Weer geen terrasjesweer, ‘k ga binnen chillen 

Met feesttompoes en warme wintertrui 

De lucht oogt vaal, veel wind, er plenst een bui 

De groene rozenblaadjes buiten rillen 

 

Een nieuwe meimaand en een nieuw besluit:  

Voorlopig zet ik mijn cv níét uit 

 

 

 

 

Stallen van Augias!
Waar blijft de schoonmaker?
Die Tweede Kamer moet
Spoedig gespuid

 

Spoelt Pieter Omtzigt die
Ongeloofwaardige
Liegende bende
De overheid uit?

 

 

 

Er staat nog weinig leven op het spel

maar telkens in het zicht van de finale

weet hij nog ergens lucht vandaan te halen,

wat laatste resten adem voor herstel

 

Het middeleeuws vooruitzicht van de hel,

beproefd concept van schulden afbetalen,

is minder wreed dan in jezelf verdwalen

verloren in je veel te ruime vel

 

Van zijn bestaan, vernauwd tot ademnood

rest enkel nog het vederlichte deinen

van in de loop der tijd verschoten rood

 

tot hij besluit om toch maar te verdwijnen

en na een knipoog beide ogen sloot,

zijn laatste truc: in veertien regels dood

 

 

 

In ‘t Apeldoornse kroondomein

spreekt peinzend een bedreigd konijn:

“Dit bos wordt spoedig weer gesloten

maar níet voor koninklijke schoten

Die koning poetst vast zijn geweer

en denkt beslist: wat zwijn ik weer!

 

 

 

Ik ben wel God, maar diep in Mijn gedachten

Droom Ik ervan een mens als jij te zijn,

Bekende God me laatst, Ik zou vilein

Uit jachtgenot de laatste panda slachten

 

Ik zou tekeergaan als een dronken zwijn

Voor niets en niemand ooit respect betrachten

De regels van Mijn Kerk zou Ik verkrachten

En lachen met de dienst van brood en wijn

 

Hoe zou het zijn Mij Zelve te verachten

Met leugens, spot, bedrog en schone schijn

Of haat, vernedering en bot venijn:

Ik wil het weten, nu, kan niet meer wachten

 

We ruilen, zei ik, voor een jaar, akkoord?

Sindsdien heb ik van Hem niks meer gehoord

 

 

Elk mens heeft zo zijn eigen kruis te dragen

De een komt er wat makkelijk vanaf

En heeft alleen wat ongerief bij vlagen

De ander krijgt, zo lijkt het, altijd straf

 

Zo hinkepoot de ene door het leven

De tweede is bedekt met puist en bult

Hun ziektes zijn hen op het lijf geschreven

De klacht is niet in nevelen gehuld

 

Ook zijn er kwalen die onzichtbaar lijken

Dat leidt al snel tot een vertekend beeld

De mensen zitten dan wat vreemd te kijken

Als ik weer eens uiteenzet wat me scheelt

 

Dat eeuwige verklaren ben ik zat

Mijn eigen uitlegkruisje noem ik dat

 

 

In democratieën is ieder gelijk,

niet sommigen dienstbaar en anderen hanig,

niet een de monarch en de rest onderdanig,

niet negen straatarm en de tiende stinkrijk.

 

Hoe is het in Nederland in de praktijk?

Enorme verschillen in macht en beloning,

behuizing van villa tot achterbuurtwoning,

we geven gewoon van schijnheiligheid blijk.

 

Een experimentje, dat is wat ik wil,

één dag waarop ieder zich hoogheid mag wanen,

geen lelijke eendjes en blinkende zwanen,

de elleboogijverzucht leggen we stil.

 

Gelijkheid en broederschap zonder verschil,

een vaderlandslievende vriendschapsvertoning,

ja, één keer per jaar voortaan allemaal koning,

de zevenentwintigste dag van april.

 

 

 

’t Is ‘68, ik ben vijftien jaar

En jij komt bij me binnen als ik net

Dat album van de Stones heb opgezet

En losga in een riedel luchtgitaar

 

‘Zeg, kan die klereherrie soms wat zachter,

Het is afschuwelijk en geen gehoor

Je vader komt zo thuis van zijn kantoor

En joh, je zusje ligt te slapen achter’

 

Ik snap natuurlijk haar en mijn probleem

Maar bal m’n rechtervuist tot microfoon

En zoek de dialoog van moeder – zoon:

‘Yeah, pleased to meet you, hope you guessed my name

 

Woo woo woo woo,’ dan bind ik langzaam in

Ik til de arm van mijn pick-up naar stop

En zet voor mam, gedempt nu, Heintje op

Ik weet nog steeds mijn plaats in dit gezin

 

 

Gistermiddag werd de uitslag van de 25ste Willem Wilmink Dichtwedstrijd via een videopresentatie op You Tube bekend gemaakt.

De video van die bekendmaking, met alle gedichten van de tien genomineerde dichters, is via deze link nog eens rustig terug te zien

In totaal werden er 229 gedichten voor deze Willem Wilmink Dichtwedstrijd ingezonden.

 

De eerste prijs ging, nadat hij ook al in 2019 winnaar werd, naar ons redactielid Remko Koplamp, de tweede prijs ging naar Onno Sven Tromp en de derde prijs naar Jelle Pieters.

 

Hierboven nog eens het winnende gedicht van Remko: